yetişkinler ile çocuklar arasındaki en büyük fark

çocuklar doğal ve özdendir. ancak insanlar büyüdükçe özden gittikçe uzaklaşır aralarındaki en büyük fark budur.

çocuklar olaylara daha realist yaklaşırlar, konuşurken şunu söylersem şu gücenir, şurasını yanlış anlarlar telaşesine kapılmazlar. dobradırlar. yetişkinlerde ise tedbir ön plandadır.

çocuklar iyidir, yetişkinler kötüdür. çocuklar yalan bilmez, yetişkinler yalan üzerine yaşar. çocuklar mutludur, yetişkinler mutsuz. çocuklar saftır, yetişkinler egoist. uzar da gider böyle, vesselam.

çocuklar daha mutlu.çünkü daha insanlıktan çıkmadılar.

hayal kurabilmek. hayal kurabilmek için 1 saat erkenden yattığımı bilirim. sanırım bu yüzden hiç yetişkin olamayacağım.

çocuklar savaş çıkarmaz.

çocuklarda sorumluluk bilinci olmadığı için her şeyi çok daha özgürce yapabilirler ve çok daha fazla zevk alırlar. Ayrıca çocukların mutlu olması için küçük şeyler yeterlidir, örneğin 50 kuruşluk bir çikolata gibi.

çocukların zihinleri malum çok farklı işliyor. ortalama 7 yaş ile 10 yaş arası sanırım neyi niye yaptıklarını bilmiyorlar pek. kuralları biliyorlar sadece. 9 yaşından sonra karakterlerini iyice belli ediyorlar benim gördüğüm. zevkleri, hobileri falan epey belirginleşiyor.

yetişkinler başka, çocuklar çok başka dünyalarda. kimse kimseyi kendi dünyasına çekemez ya da kendi dünyasından idare edemez. çoğunlukla bunun sonu felakete çıkıyor.

Fark yok aslında her çocuk sonra büyüyüp Bi yetişkin olacak çünkü. Biri diğerinin küçüğü lan işte. Gerek kafa gerek gelişim vs. (bkz: büyüdükçe herkesleşen masum çocuklar)

Çocukların her şeyi çok basit ve gerçekleşebilecek gibi görmesi mesela en büyük fark. Belki de o yaşta çok zorluk görmedikleri için inançları büyüktür o hayalle ilgili bilmiyorum. En fazla istediği oyuncak alınmıyor, çizgi film yerine annesi gündüz kuşağı izlediği için falan ağlıyordur sonuçta. Büyüdükçe artık hayatın kırbacını yemekten hayal kuramaz olduk amk. Hayalimizin içinde bile facia yaşanıyor çünkü. Kısa bir örnek vereyim mi? Çok kısacık. Gece yatmadan önce zihninde çok özel bir an canlandırıyorsun. Böyle tatlı tatlı hayal kuruyorsun. Çok önemli birini gördün mesela ona yürüyorsun o seni izlerken, ben o hayalde mutlaka takılıp düşüyorum ve senin kuracağın hayalin amk diyip filmi başa sarıyorum. Sevdiğin şarkıyı dinlerken gözünü kapatıp kendini solist ilan ediyorsun mesela. Bir yandan gitar çalıp bir yandan şarkını söylüyorsun gaza gelmişsin falan o an hayalinde detone oluyorsun... Bunun gibi yüzlerce senaryoyu söyleyebilirim yani iş, aşk ya da herhangi bir konuda. Çünkü realitede o an mutlaka bir bokluk olmak zorunda olduğundan beyin hayal kurarken bile şartlıyor seni. Kodumuz yanlış yazıldıysa demek.

Yaş farkı

Masumiyet

Çocukların yetişkin, yetişkinlerin çocuk olması. Dünya erkenden büyümek zorunda kalan çocuklarla, çocukluğunu yaşayamamış yetişkinlerle dolu. En nihayetinde.

korkusuzluk belki de kaybetmeyi henüz bilmediklerinden

Vicdan. Masumiyetlerinin altındaki o vicdan. Büyüdükçe insan acımasızlaşıyor.